Blog personal de Foto Rohu


Para acceder a la página oficial de Foto Rohu acceder a www.fotorohu.es y para hacerlo a la página de prensa en www.rapifoto.es. También puedes localizarme en Facebook

domingo, 14 de octubre de 2007

jueves, 11 de octubre de 2007

Marilyn

... se que ninguén se molestará xamais en ojear, apenas levemente, estes escritos.
Ninguén invocará o meu nome que quedará baleiro de contido ao paso dos anos.
A miña pegada será borrada polo inexorable discorrer do tempo,
pero sei que a miña esencia, como a túa,
ocupasen un lugar alí onde nace o vento e dobrégase a luz da lúa,
onde se fabrican ilusións e morren os odios,
e onde sen sabelo estás só sentindo a compañía de quen amas.
Ese é o recuncho onde ansío achar a felicidade.
Ese será o refuxio onde me atoparei coa Soidade.
A miña Soidade


... sé que nadie se molestará jamás en ojear, apenas levemente, estos escritos.
Nadie invocará mi nombre que quedará vacío de contenido al paso de los años.
Mi huella será borrada por el inexorable discurrir del tiempo,
pero sé que mi esencia, como la tuya,
ocuparan un lugar allí donde nace el viento y se doblega la luz de la luna,
donde se fabrican ilusiones y mueren los odios,
y donde sin saberlo estás solo sintiendo la compañía de quienes amas.
Ese es el rincón donde ansío hallar la felicidad.
Ese será el refugio donde me encontraré con la Soledad.
Mi Soledad

miércoles, 10 de octubre de 2007

... o outono cubría xa a cidade,
o meu corpo.
E atrás quedaban aqueles momentos. Ti.
ti...
...ese día, de loito, chorei nostálxico de rabia.
Cumpríase o ciclo temido,
chegou o ocaso inevitable.
Volverás verán acariciante, conmovedor?
Primavera esperanzadora?
mundo de soños cumpridos?
Faralo?

... el otoño cubría ya la ciudad,
mi cuerpo.
Y atrás quedaban aquellos momentos. Tu.
Tu...
...ese día, de luto, lloré nostálgico de rabia.
Se cumplía el ciclo temido,
llegó el ocaso inevitable.
¿ Volverás verano acariciante, conmovedor?
¿ Primavera esperanzadora?
¿ mundo de sueños cumplidos?
¿Lo harás?
Se que aprendiches como se infunde o medo
cando se vive acazapado
usurpando retales de conciencia.
Se que atopaches as razóns morais polas que
o insustancial acaba tornándose en ansiada necesidade material.
¡Cuan egoístas os abrazos de aire!
¡Canto orgullo subxace encuberto na ignorancia!...

Sé que aprendiste cómo se infunde el miedo
cuando se vive agazapado
usurpando retales de conciencia.
Sé que encontraste las razones morales por las que
lo insustancial acaba tornándose en ansiada necesidad material.
¡Cuan egoístas los abrazos de aire!
¡Cuánto orgullo subyace solapado en la ignorancia!...

Odio ver como se eclipsa a beleza,
Como o deixamento, pálida de argumentos,
abre paso coa súa indolencia a fealdades e turbias mareas
que emanan do corazón de quen xamais soñaron,
quen xamais usaron a imaxinación como ferramenta útil.
Nunca vin unha mapoula dourada, pero sei da súa existencia porque puiden imaxinala.
Quizá a nosa loita sexa abrirnos paso pola tortuosa senda do despropósito
para chegar ao fin do camiño, onde nos agarde calada,
a nosa mapoula dourada.

Odio ver como se eclipsa la belleza,
Como la dejadez, pálida de argumentos,
abre paso con su indolencia a fealdades y turbias mareas
que emanan del corazón de quienes jamás soñaron,
quienes jamás usaron la imaginación como herramienta útil.
Nunca vi una amapola dorada, pero sé de su existencia porque pude imaginarla.
Quizá nuestra lucha sea abrirnos paso por la tortuosa senda de la sinrazón
para llegar al fin del camino, donde nos aguarde callada,
nuestra amapola dorada.