Blog personal de Foto Rohu


Para acceder a la página oficial de Foto Rohu acceder a www.fotorohu.es y para hacerlo a la página de prensa en www.rapifoto.es. También puedes localizarme en Facebook

domingo, 18 de mayo de 2008

lunes, 28 de abril de 2008

La sra. Lola

Monforte desde a alma


É alí, nos límites difusos do meu entendemento, da miña razón,
onde ao caer o chumbo do meu corpo rendido
sobre uns xeonllos dobregados por un peso inmaterial,
insoportable e denso,
paralízase o Tempo,
en espera dunha nova escusa que xustifique a súa monótono camiñar.
Cando me vexo alí, só e cansado unha vez máis,
xorden de novo vellas cuestións existe o Tempo?
Ás veces albergo serias dúbidas da súa realidade,
tan só o goteo constante de novas sensacións
cuxos sentimentos, logros e derrotas,
recórdanme que, ante a dúbida da súa existencia
nace un novo día
portador doutro marabilloso segredo ávido de ser descuberto.
Monforte existe.

Baixo o capirote

domingo, 30 de marzo de 2008

Unha mirada de desconcerto


Se que aprendiches como se infunde o medo
cando se vive acazapado
usurpando retales de conciencia.
Se que atopaches as razóns morais polas que
o insustancial acaba tornándose en ansiada necesidade material.
¡Cuan egoístas os abrazos de aire!
¡Canto orgullo subxace solapado na ignorancia!
¡Canto amor malgastei, preso do meu despropósito!
Preso da túa mirada cincenta.
Só a prata que comeza a desdibujar os meus cabelos,
eses en os que ti afundías os teus fráxiles dedos de cristal,
comezan a regalar algunhas onzas de serena cordura
a esa alma descoñecida coa que me reencontro.
Grazas a Chronos xa non somos os que fomos,
grazas a el, a senda a cada paso tórnase máis e máis prometedora.

martes, 12 de febrero de 2008

viernes, 8 de febrero de 2008

Vixíannos


Supoño que sempre foi así. Uns vixían e outros, pola contra, son vixiados. Uns viven alleos a realidades doutro nivel de existencia, mentres que os primeiros pretenden abarcar coa súa constante mirada a gran variedade de verdades que coexisten nun universo tan complicado como infinito. Por iso uns pretendemos vivir mentres que outros o conseguen apropiándose de vidas alleas, ou de parte delas.
Vixíannos, é certo. Pero con iso só conseguen vivir sendo pantasmas nunha realidade que non lles pertence.


Supongo que siempre ha sido así. Unos vigilan y otros, por el contrario, son vigilados. Unos viven ajenos a realidades de otro nivel de existencia, mientras que los primeros pretenden abarcar con su constante mirada la gran variedad de verdades que coexisten en un universo tan complicado como infinito. Por eso unos pretendemos vivir mientras que otros lo consiguen apropiándose de vidas ajenas, o de parte de ellas.
Nos vigilan, es cierto. Pero con ello solo consiguen vivir siendo fantasmas en una realidad que no les pertenece.