domingo, 30 de marzo de 2008
Unha mirada de desconcerto
Se que aprendiches como se infunde o medo
cando se vive acazapado
usurpando retales de conciencia.
Se que atopaches as razóns morais polas que
o insustancial acaba tornándose en ansiada necesidade material.
¡Cuan egoístas os abrazos de aire!
¡Canto orgullo subxace solapado na ignorancia!
¡Canto amor malgastei, preso do meu despropósito!
Preso da túa mirada cincenta.
Só a prata que comeza a desdibujar os meus cabelos,
eses en os que ti afundías os teus fráxiles dedos de cristal,
comezan a regalar algunhas onzas de serena cordura
a esa alma descoñecida coa que me reencontro.
Grazas a Chronos xa non somos os que fomos,
grazas a el, a senda a cada paso tórnase máis e máis prometedora.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Navegando polo mundo de internet atopei algo decoñecido pra min:un home con alma de poeta,un home sensible,un home ke o seu bo gusto polas cousas ven dunhas raices ke so os elexidos sabemos de onde saen:RAMBERDE
A maxia deste lugar fai ke a xente ke algunha vez estivo ahi teña a virtude de ve-las cousas doutro xeito,dunha maneira moi especial.
Notase ke ti estiveches.
bikosssss
Publicar un comentario